Cennetin Çocukları Şiiri - Harun Ömer

Beni yaşatacak kadar ölüm istiyorum
Şah damarlarım iyice paslandı
Gözyaşım kirpiklerimi acıtıyor
Yaşamak istemiyorum bu acı ile
Ne soğuk üşütür ne sıcak yakar bendeki
Kırgın yaraları,
Ama yine yaşatsın
Yeter ki
Ölümle yaşatsın ve fark edilmesin ölümün vahşiliği.

Yusuf gömleğinde
Nikahı kıyılmışken Adem'in o şirin
Elmayı yemeden
Ve üsul üsul kanmadan şeytanların
Aşkına
Ve sonra
Göklerin en kalabalık yerinden sürgün edilmeden karanlıklar ülkesine
Sürüldük hiç görmediğimiz yerden
Dünyaya

Ve sonra
Tanrılar türettik
Bizi geldiğimiz yere gönderecek
Putlar edindiler
Görüp görmediğimiz her şeye ilah dendi
İster ölümsüz olsun
İster Karni Mata'nın kutsal canlıları
Ama her şeye taptık ve tapıyoruz
Taşa ilah atfettik mesela
İçinden su çıkar diye
Uzun bacaklı tanrılar edindik
Soyumuz devam etsin diye
Yeter ki geldiğimiz yere götürsün bizi
Orta Doğu'yu kanla suladılar
Huriler diyarına gitmek için
Uzun uzun saf tuttular
Gitmek için
Geçmişlerini unuttular
Gitmek için
Üç mabud edindiler, biri dünyada
Biri orada
Ve sonuncusu en tehlikelisi
Kendine ilah atfettircek olan
İnsanın kendi içindeki ilah...

Cennetin serinliği ürkütüyor
O masum yavruları
Yemeği hazır
Bekliyor iken göklerin kat kat üstünde
Hamuru batıdan
Ustası doğudan
Ve Orta Doğu'nun zifiri bataklığında
Dilim dilim dilimlenmiş bir parça ekmek verdiler Çocuklara
Ve en son soğuk bir ölüm sunuldu
Dediler siz gidin ve savaşın
Kazanırsanız ; gideceksiniz
Geldiğiniz yere.

Nedendir bilinmez ama
Kitleler halinde gidiliyor
Cennete , cehenneme
Veya hiçliğe
Gidenler gün geçtikçe artıyor
Ve yüzyıllardır
Bekliyoruz gelen yok giden çok.

28.06.2019
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Merkezi Kütüphane
Eskişehir -Türkiye