Cenkten Sonra Şiiri - Kasım Kobakçı

Aynı kalmaz hiçbir şey, bu cenkten sonra,
Dururum yine de, devlerin yanı başında,
Nefes alırım belki, gölgelerde ama,
Olamam artık ben, aynı ezilen asla,
Bir figüranım ben, bu eski kavgada,
Değilim elbet, bir yabancı bu oyunda,
Bu büyük savaşı, susup izlerim artık,
Benim gururum oldu, arada çiğnenen,
Asla dönemem artık, geçmişe bir daha.
*
Sen inanma, güçlüyüm dese de dilim,
Bu acemi bir roldür, aslında benim,
Gaddar sanıyor, dışarıdan bakanlar,
Oysa yüzümdeki, sahte bir maskedir,
Yanar yüreğim, en küçük bir cana bile,
Tepişen atlar kadar, zalim değilim,
Saldım kendimi, bu kavgadan sonra,
İçimden gelmiyor hiç, kendime bakmak,
Zayıf düştü bu bedenim, tekmelerden,
Büyük bir eziyet, dışarı çıkmak bile,
Duramıyorum, dost yanında bir an bile,
İstemiyor gönlüm, kimseleri görmek,
Ne ağlamak gelir ne de gülmek içimden,
Bitirdi beni bu cenk, diken üstündeyim.
*
Tek masumumdur, yaşamak için nedenim,
Katlanırım bu ezilişe, onun için,
Kurtarmaz ki beni, savaşı devlerin.