Cemre Şiiri - Dinmez Er

Cemre

Derelerden çoban çeşmelerinden,
Yağmur topluyor bulutlar,
Göller, deryalar, ırmaklar,
Ve güneş yandaşları âşıkların
Volkanlar gibi patlıyor,
Çavlanlar gibi çağıldıyorsun
Kapanmış gözlerimi bir açtım,
Üç cemre düşmüş havaya, suya, toprağa,
Bekliyorum, düşmesini aşka
Hasret çekerek aşkı yaşayamam.
Kendi içine gömülmek ölümün eşiği,
Hüzün duvarları örülüyor gözlerime,
Bir korku, bir telaş ya yürek kanarsa,
Yuvadan uçuşun düşer usuma,

Karanlıkların ardına saklanarak
En kör saatlerinde iblis gecelerin,
Çeşmenin tüm sokakları aşığın senin
Yine de umudu kesme sevdadan, aşktan!
Kaybolan umut yaşıyor güz bahçelerinde,
Dalından düşen her yaprak çölde kuruyan vaha,
Şefkatli kollarıyla sarar onları toprak ana,
Farkım yok benim sararıp solan yapraklardan,
Baharı beklerken hep yenik düşüyorum aşka,

Yollar da yıllar kadar acımasız,
Yoruldum peşinde koşmaktan,
Bir senin bir de Çeşmenin
Ömrümü tükettiler yıllar ve yollar,
Kırdılar kollarımı kanadımı,
İhtiyar ettiler beni,
Kalpten severim doğruyu söylerim,
Anlayacağınız bana hiç rahat yok benden
İşte bu benim, ben böyleyim!

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme / 2018. 05. 23 /