Cem Karadeniz Şiirleri - Şair Cem Karadeniz

Zihnimde hatıran, canlanıyorsun
Tenin, sesin, kokun, belli belirsiz
Düşümde bir kadın, gece giyinmiş
Adımı haykırıyor, belli belirsiz...

Seni arar gözler, zifir gecede

Gel bak anlatayım sana
Hikayen yarım kalmasın;
Senin dediğin olsun GEL
İçine süphe dolmasın...

Paletin siyah kalmasın

Yeni bir gün doğuyor
Masmavi bir ışık seli akıyor gökyüzünden
Sapsarı buğday tarlalarını dolaşıp
Kan kırmızı gelinciklerle kucaklaşıyor.
Ansızın
Bir ses, bir tatlı fısıltı yankılanıyor doruklarda

Rüzgâr başlayacaktı, belliydi sallanan yapraklardan
Ben ilahilerin koynunda dua ediyordum,
Bir şeyler zorluyordu yüreğimin kapılarını
Düşünülmek mi, unutulmak mı bilmiyordum.
Kaldırımda ezilen çiçekler gibiydim
Boynum bükük

Şimdi neredesin bilmiyorum
Ne yapıyor, ne düşünüyorsun?
Ben yalnızım, sıkıntılıyım, yorgunum.
Sensiz geçen saniyelerde gözüm
Gecenin sonsuzluğunda üşüyorum.
Ah bir gelsen

(Sinop’un kıyısında…)

Karadeniz hırçındır, sahiplenmiş ruhları
Dalgaları ezelden kıyılarla kavgalı.

Ömürleri gaspetmiş soğuk kalın duvarlar

(Sinop’un kıyısında…)

Karadeniz hırçındır, sahiplenmiş ruhları
Dalgaları ezelden kıyılarla kavgalı.

Ömürleri gaspetmiş soğuk kalın duvarlar

SEN OLDUN...
(BİR NEHİRDİ SANKi)

Bir nehirdi sanki engin gözlerin
Sesime ses verdin, umudum oldun
Adeta bir saki, şifa yüreğin

Bir damla gözyaşı ver bana
Sana susadığımda içeyim yudum yudum
Bir parça güneş ver bana gözlerinden
Üşüdüğümde yokluğunda içimi ısıtayım
ve
Bir parça umut ver bana bir tanem

Gözlerini yum
Başını omzuma yasla
Güneş doğacaktır yeniden
Sarıver maviliğe düşlerini
Yamayamaz insan
Böylesi bir dünyada