Celladıma Aşık Olmadım Şiiri - Hamiye Gül

Aşk nedir söyle bana?
Bir yüreğe kıymak mı?
Onuru alaşağı etmek mi?
Yaralarımı kanatmak mı?
Söylesene seviyorum derken
Canıma kast etmek mi?
Bir masaldan ibaret.
Kurmaca o aşk dediğin.
Hani bunun şefkatle,
Sımsıcak dokunan,
Himaye eden koruyucu eli?
Söyle bana aşk korkutmak mı?
Boynuma zincir takmak mı?
Özgürlüğü daraltmak mı?
Her şeye kendi açından bakmak mı?
Ben söyleyeyim sana,
Her an korktuğum gözlere,
Bir ömrü sadakatle adadım.
Bu defa yüreği anlar diye
Günleri yıllara bağladım.
Oysa değişmeyecek birine
Ortak paydalar yarattım.
Deli fırtınalı,karanlık gecelerce
Uyumadım,titreyerek yattım.
Kapanmıyordu gözlerim,
Dinmiyordu acılarım.
Gecenin son dördü,
Gürlemelerin kopacak sandım,
Kabuslarla,çığlıklarla uyandım.
Doğru,erdemle yaşarken,
Hep hayatımın savunmasını yaptım.
Ağrıyordu kalbim diyemedim,
Hastalık birdi bin oldu.
Sedye sedye dolandım,
Raporlarıma inanmadın.
Çok genç yaşlarda çöktüm ben,
Oysaki cıvıl cıvıldı yüreğim.
Adımı dillere düşürdün çarşaf gibi
Eyvallah dedim aldırmadım.
Kabul ettim zır deli desinler.
Süründüğüm yerden kendim kalktım.
Dokunuyordu iyiliğim sana;
Ama ben kötü değilim.
Her önüme gelene
Kendimce annelik yaptım.
Kimseye derdimi bildirmedim,
Elbet bunu biliyordun.
Ölmedikçe yüreğim
Başka yollar deniyordun.
Evlatlarım kalmıştı elimde,
Önce kınalı kuzumu derde saldın
Ne istemiştin ondan?
Anneciğim demesi miydi kötülüğü?
Ve kaybettim yavrumu
Ben de bilmiyorum nerede,
Bulamam izini tozunu,
Belki de öldü garibim,
Onun suçu annesini sevmekti.
Sonra oğlumla vurdun.
Kaç derdim oğlum kaç,
Nereye olursa ne olur
Kapat kilitle kendini,
Biliyorum ulaşacaktı şiddet elin.
Her tokadı evlatlarım
Şiddet görmesin diye yedim.
Kol kırıldı yen içinde kaldı,
Öyle derdi hep babaannem,
Ama hiç de öyle değildi,
İçimde ölen biri vardı.
Bir Allah'ın kuluna söylemedim.
Ve bir gün geldi,
O küçük çocuk büyüdü
Tuttu ellerimi.
Üzülme ne olur artık
Anne üzülme,
Sana nasıl kıyıldı,
Sen sadece köprü oldun.
Kıyamam ben sana derken,
En yakın dostum oldu,
Sense hayırsız diye yaftaladın.
Şimdi dinle aşkı dilimden,
Sevgisiyle mutluluga kanat açtıran,
Kelelebek misali uçturan,
Kanatlarının altında koruyan,
Yüzde gülüşler bırakan,
Ölümü göze aldırandı aşk.
Yanında yaşam şansımız yoktu,
Bırakmıyordun ve gidelim.
Saygını da edindiriyorduk,
Kimse bilmiyordu ki seni.
Bana sunduğun bu hayat içinde,
Hiç kusura bakma ölemezdim.
Seninle maskemi suskunlukla takıp,
Görmediğin yerde ağlayıp;
Çocuklarım,sevdiklerim için
İçimin dolusunca gülümsedim;
Çünkü ne sevgiyi,ne aşkı hak ettin.
Sevgimi ve kalbimi
Bir tek evlatlarım,dostlarım hak etti.
Varsın olsun eyvallah...
Adım senin söyleminle
Elalemin dilinde zır deli kalsın,
Göreceğimi gördüm seninle,
Aşık değilsin bana asla,
Ben de celladıma aşık olmadım.