Canlı Canlı Gömüldüm Şiiri - Hakan Gümüş

Kimse duymadı beni sen giderken,
Oysa ben, içimden bağırdım… bağıra bağıra.
Kulağımda çınladı susuşun,
Öyle sessizdin ki, ölsem fark etmezdin.

Ben seni severken kendimden geçtim,
Sen beni silerken bir kere bile titremedin.
Yüzümde kalan son gülümseme de sendeydi,
Onu da alıp gittin… gözümün içine baka baka.

Canlı canlı gömüldüm, kimse mezarımı kazmadı,
Sen gittin ya… ben olduğum yerde çürüdüm.
İsmimi unutsan da olur artık,
Seninle anılmak bile kanatıyor içimi.

Her gece gözlerimi kapıyorum,
Ama uyku değil, sen geliyorsun.
Bir yastık var hâlâ senin kokunu tutan,
Üzerine eğilip ağlıyorum… kimseler görmeden.

Sana yazmadığım mektup kalmadı,
Ama hangisini yollayayım, hangi halimi anlatayım?
Ben seni severken ölüyordum,
Sen beni silerken hiç yaşamamışım gibi yaptın!

Canlı canlı gömüldüm, kimse mezarımı kazmadı,
Sen gittin ya… ben olduğum yerde çürüdüm.
İsmimi unutsan da olur artık,
Seninle anılmak bile kanatıyor içimi.

Beni hayatta bıraktın ama…
O hayatta ben yokum artık.
Ben seni yaşarken kaybettim…
Sen beni, yaşarken gömdün.