Canım Manevi Hemşirem Şiiri - Kasım Kobakçı

Canım hemşiremdin, hani sen benim,
Ben de senin, ağabeyin sayılırdım.
Bu değil miydi, aramızda sözümüz?
Bir cevap ver ne olur, konuş yoldaşım.
Gönül meğer, ırak düşünce gözden,
Unutuyormuş, her şeyi zamanla.
Ne belgindi, oysa senin yüreğin,
Bir sırdaştı, dadaş misali ruhun.
Canım hemşiremdin, her zaman sen benim.
*
Ne hoş anılar kalmıştı, Erzurum'dan,
Yenileyip kalp anımsar, geçse de yıllar.
Aynı iş yerinde, geçen o güzel günler,
Akıp giden aylar, onca uzun seneler...
Bir ahit etmiştik, aramızda yeminle,
Birer bacı kardeş, olmuştu kalplerimiz.
*
Herkese karşı vardı, ismin gibi netliğin,
Bu koca cihana karşı, yiğitlikti tavrın.
Sözünün eriydin sen, dürüst ve cesurdun,
Asil duruşunla, belliydi karakterin.
Ne kadar zaman geçti, duymayalı sedanı,
Bulamadım lakin, çok arasam da seni,
Bir yanıt alamadım, çaldı durdu telefonun.
Çözemedim, dargın mısın, yoksa kırgın mı,
Ben bu sessizliğe, anlam veremedim.
*
Arayıp sormaz olmuştun, fakat sen de,
Hiç mi hatırı yoktu, bu kardeşinin söyle?
Başım üstüne inan, varsa sitemin söyle.
İnan ki, sormadığın için halimi, ben ise,
Sana be arkadaşım, kırıldım içten içe.
Bunca yıllık o arkadaşlığın, elbette,
Ve o değerli kardeşliğin anısına...
Canım hemşiremsin, yine de sen benim.
Eğer kabul edersen, ben de kardeşinim.
*
Hep sağlıklı ve mutlu ol, dileğim Tanrı'dan,
Ve daima apaçık ol, ismin gibi.
Benim o tanıdığım, güzel ruhlu ol,
Dadaş yürekli, canım manevi hemşirem.