Cana Şiiri - İsmail Uysal

Çaresiz de, yoksun de, beni hain belleme
Ben en çok yüreğime ihanet ettim Cana!
Bıraktığın beni gör, ötesini elleme
Ben eski ben değilim, sen yoktun, yittim Cana!

Kuş tüyünden yüreğim dağıldı fırtınada
Istırabın yerleşti sineme ada ada
Gözlerim gözlerini çağırsa da imdada
Yaralıydı sol canım, yardan ben ittim Cana!

Kör kuyular içinde ışığımdın, kandilim...
Gittin, gittiğin günden kan topladı mendilim
Gözlerimi kör ettin, ne zamandır lal dilim
Bilsen kaç şiirimi sözsüz tükettim Cana !

Dünya dört mevsim derler, ben neden daim kıştım?
Ne denizde tat buldum, ne toprağa alıştım
Bazen kızdım, suçladım, unutmaya çalıştım
Ne sana yettim ne de kendime yettim Cana

Göçmen kuşlar da gitti, lanetli sanki şehir
Kurudu, milyon yıldır dağlardan kopan nehir
İşgal ettiği yurdu terkedince misafir
Takıldım efsununa, çaresiz gittim Cana!

Cana, sensiz rüzgarın ciheti belli değil
Zamane insanının tıyneti belli değil
Düşmanı geç, dostumun niyeti belli değil
Neler gördüm bir bilsen, neler işittim Cana!