Can Öğretmenim Şiiri - İrfan Karip

Sen…
Vefakar,cefakar,fedakar…
Can öğretmenim.

Bu karanlık dünyayı,
Aydınlatmak için,
Bir mum misali eri,
Yan öğretmenim!

Bu cennet vatanın en ücra köşelerine,
Gözünü kırpmadan giden,
Orada,taa uzaklarda,karlı dağların ardında,
Tozlu yolların öte ucunda…
Virane bahçelerde açmayı bekleyen,
Çiçeklerim var diyerek;
Engel tanımayan…
Bazen de…
Alçakça atılan,
Hain kurşunlara hedef olan,
Velhasılı…;
Çiçekleri açmadan solan!
Bayrak direklerinde bayraklaşan!
Bayrağa bulaşan, kan,öğretmenim.

Kuş uçmaz kervan geçmez yerlerde,
Çare olmak için çaresizlere,
Ölümü göze almış,hem de bin kere!
Kardelenler açsın diye,yine her bahar.
Bayrak bayrak,yıldız yıldız,hilal hilal...
Parlayan öğretmenim.

Senede bir kere,seni anarlar.
Şiirler okuyup,çiçek sunarlar.
Ancak onlar…Bir şeyi anlayamazlar;
Dünyadaki bütün çiçekler bir araya gelse,
Senin çiçeklerinin yerini tutamazlar!

O çiçekler ki…
Ninniyle uyuyan,Sevgiyle büyüyen,
Bilgiyle geleceğe yürüyen,
Minicik elleri,kocaman gönülleri var.
Onlar ki, bir gün…
Kocaman,kocaman adam olacaklar.

Sen,
Gönlüme taht kurmuş,gönül dostusun.
Sevginin mimarı,büyük ustasın.
Yirmi dokuz kere kırk yıl kölen olayım,
Atiye doğacak gün öğretmenim,
Canlara can katan,can öğretmenim.
Can ÖĞRETMENİM…