Baktığımda ardıma çok insanlar dizilmiş
Kimi doymuş paraya kimisi de ezilmiş
Güvenimi sarsmışlar gönlümü kanatmışlar
Gönül penceresinden şüphe ile bakanlar
Yeryüzünde bir kul idik
Bir boşlukta yüzer olduk
Yedik içtik ve tükettik
Arkasından bakar olduk
Zevk-ü sefa içindeydik
Bir kıvılcım hışmında kan ter içinde kalan
Yandıkça palazlanan çaresizlik hallerim
Güdümlü mermilerin sağnağına kapılan
Hıçkırıklar içinde düğümlenmiş hallerim
Düşünce ikliminde kasırgalar koparan
Ne akıldan ne fikirden
Eser kalmadı kibirden
Çekip gitmesi şart olur
Daraldığım bu şehirden
Bir gün öldüğüm zaman
Ki Bilinmez
Nerde, nasıl, ne zaman
Dönmezler ülkesine
Göçüp gittiğim zaman
Gelecek kaygısını
Son güvercin de uçtu sığındığım burçlardan
Hüsranımın isyanı koy verdiğince
Kırılgan ve ürkekti toy güvercin damarım
Söyledimdi kaç sefer dil döndüğünce
Her sonbahar ertesi hüzünlere gömülür
İnsanlar insandır kadınım
Ağlamak yakışır gülmek kadar onlara
Bu da bizim en güzel süsümüzdür
Değişilmez milyonlara
Sen ağlamaklı bir şarkı tutturmuşsun
Kadınlığım demişsin kızlığım haram olsun cümlenize
Onlar
Parkın şarkılı, kahkahalı gündüzünü
Götürdüler düşünceye
Ben de
Masa örtülerini, sandalyeleri götürüp
Elem verdim geceye
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!