Çalıntı Şiiri - Tülin Çay

yıkımları değil onurlarıyla
gittiler ve ayak izlerinde hala sızıyordu yağmur
onur biten her hikayede bir sondu
çünkü gerçek yine gerçekle taçlanırdı
hayallerinde yiğit olan şizofren
kök salmadığı toprakta ağaç olup kuruyamadan
kendi buz dağını eritti
ateş kül yağmur birbirini yokeder
yine de varlığına şahittir ötekinin
onur sadece nefes aldığı yerde görünür
tek şahidi kendidir
hayalde yiğit olan şizofren
buz dağını bile masallardan çalmıştı
bu yüzden onun gidişnde
ne bir ayak izine de yağmur sızıntısı
ne de çalıntı bir onur vardı
belki de sadece yanılsamaydı