Büyümek Ne Kötü Şeymiş Anne

Bana bir masal anlat,

Ben dinleyeyim anne.
Sen okşa saçlarımı, ben dizinde kıvrılayım.
Minik bir kedi edasıyla sıcacık kalayım.
Karanlık olunca odam, gülüşünle gel bana
Sarıl boynuma, sar sarmala anne…

Kimsesizim bu akşam, çaresiz..
Yalnızım, küçük çocuğum bu gece.
Uyuyup da büyüyeyim diye,
Saçlarımı okşar mısın anne?
Küçük çocuk olmak ne güzel anne…
Yoksa büyüdüm diye mi,
Bütün bu acılar?
Büyümek ne kötü şeymiş anne!

Kalsaydım keşke bir çocuk bahçesinde.
Koşsam özgürce kırlara,
Çiçek toplasam yine sana.
Sen giydirsen bana pembe bir hırka,
Ve desen ki;
”Ne de güzel yakışmış kızıma! ”
Okşasan saçlarımı anne…

Saçlarımı örsen bölük bölük,
Kırmızı bir kurdele iliştirsen uçlarına.
Okşaya okşaya,
Sarılsan bana, duysam kokunu,
Öpsem yanaklarından anne...
Sıcaklığın kalsa sen gidince...

Büyümek ne kötü şeymiş anne!
Kızıyorum şimdi sana,
Bile bile neden ninni söyledin
''Uyusun da büyüsün” diye?

Ya babama ne demeli?
”Küçüğüm” diye severdi.
Şimdilerde büyüdüm diye mi gitti?
Eğer öyle ise;
Büyümek Ne Kötü Şeymiş Anne,,,