Bütün Evlerin En Mükemmel Hatasıdır Baba

Bir evi düşün,
çatısı göğe bakan bir sığınak,
duvarları çocuk sesinden yapılmış.
Bir yanlışlıkla başlanmış dünyaya,
ve Tanrı aceleyle bırakmış elinden insanı.

Bütün evlerin en mükemmel hatasıdır baba.
Çünkü varlığıyla düzelmez hiçbir şey,
yokluğuyla da tamamlanmaz.

Ben bazen sabahı dinlerim -
kahve kokusuna karışmış suskunluğu.
Bir kapı kapanır,
sonra herkes eski haline döner,
yalnız bir oda hariç.

Kış, devletin en iyi fikridir der biri;
çünkü herkes içeri girer,
ve hiçbir şey konuşulmaz.
Babanın yüzü pencereye çarpar,
cam buğulanır,
ve dünya o anda biraz eksilir.

İnsan, dalgın bir belgedir kendisiyle hayat arasında.
İmzası okunmaz,
parmak izi ıslaktır.
Bir hata yapılır doğarken,
ve herkes onun sonucunu yaşar.

Yine de,
her şeyin sonunda bir çocuk kalır içeride,
dizlerinde yarasıyla,
duvarlara "dönerim" diye yazan.
Ama dönmek -
bazen mümkün değildir artık.

Sonra, babam öldü bir Sonbahar günü.
Yağmur yağmadı, ama hava onun gibiydi -
ağır, eksik, toprak kokusu.

Evde bir sandalye boş kaldı o günden beri.
Annem sustu,
ben büyüdüm sanıldı.
Oysa her sabah aynı kapıya bakıyorum hâlâ,
gelmeyen bir sesi bekler gibi.

Hayat eve dönmekmiş diyorlar,
ama hangi eve?
Bir sokak adını değiştirir,
bir insan gölgesini.
O ev, artık bir başkasının nefesiyle dolu.

Yine de, içimde bir masa hep hazır,
iki tabak, iki bardak,
birine su koymam hâlâ.
Belki gelir.
Belki hiçbir şey gelmez.

Devlet, kış kadar uzak bir kelime bana.
Tanrı, babamın yüzünde kaldı sanki -
hem sevgi, hem korku gibi.

Ve insan,
adını unutan bir çocuk kadar savunmasızdır.
Dönemez, affedemez, ama bekler.
Çünkü baba -
bütün evlerin en mükemmel hatasıdır.
Yanlış ama gerekli.
Eksik ama kalıcı.
Bir suskunluk kadar doğru,
bir fotoğraf kadar ölümsüz.