Burçin Çelik Şiirleri - Şair Burçin Çelik

Beni unut
bu sefer sana veda edişimin on üçüncü saniyesinden yazıyorum
elini tutmamın çok büyük bir yanlış olduğunu anladığım
bu deli sevdanın bir ömür boyu süreceğini düşündüğüm zamanların yanılgısından hoşçakal sevdiğim

Sana ilk merhabamın bir hoşçakala sığacağı başından belliydi

Beni unutma…
Bana veda edişinin on üçüncü saniyesinden yazıyorum
Senden hep gidildiği gibi benden gidişinin, beni dipsiz bir kuyuya merdivensiz atışından merhaba sevgilim.
Gidişinin ardına yakışmayışının farkındayım hiçbir merhabanın
Sana ilk merhaba deyişimin bir yolun açık olsuna sığacağı yüreğimin aklına gelmemişti diyerek zırvalamak istemiyorum
Hangi seni tanıdığıma memnun oldum, keşke seni tanımasaydım la bitmedi ki?

dün gece yine pişmanlıklarımı kustum aç karnına
bir tek seni çıkaramadım sevgilim kaldın kursağımda
korkarım ki kanser edeceksin beni
sahi o kadar fazla kadının adını aldın da ağzına sen neden gırtlak kanseri olmadın?
beni sormuşsun bir kaç arkadaşa
ne olsun işte

Ben en güzel şiirlerimi senden ayrı düştüğüm zamanlarda yazdım
senden sonra mezarımı kendi elimle tırnaklarımla kazdım
Ben herkese içimde en büyük kışları yaşarken, göstermelik yazdım.

Bir sıkımlık canım kaldı sevgilim
Bir kafama sıkımlık

ben sana ölmenin nasıl bir şey olduğunu öğreteceğim
bekle
hiç şakam yok bir insanın bir insana kör oluşunun kitabını yazacağım
izle
önümde can çekişiyor olsan canım pahasına sana can olmayacağım
dinle

Ben bu gece “belki de bu hayat dediğiniz hüzünlü bir intihardı” cümlesine sarılmak istemiyorum.
Sadece bu gecelik öleceğimi düşünmek, öldüğümü hayal etmek istemiyorum.
Bu sığındığım “yalnızlık iyidir” palavrasından kendimi bir gecelik soyutlamak istiyorum

Onca yaşanmışlığım beni affetsin ama
Ben bu gece derin derin uyumak istiyorum

Hiç geçmeyecek biliyorum
Ben dik bir yokuşta yüz üstü düşmedim
Bir yerimi kırık bir cam yardımıyla kesmedim
Kolum bacağım kırılmadı
İnce bir hastalığa yakalanmadı bedenim
Korku dolu bir kabustan uyanmadım ben

Hiç mi bahanen yok be adam
Ne bileyim gecenin bir yarısı düş yollara,çal kapımı
En sevdiğim yanım sen de kalmış de
Akşam üstü elim gitti sol yanıma
Boşluğunu farkettim boşluğuma geldi
Bir baktım yola revan olmuşum gelmişim de

Ben gecenin evlatlık çocuğuyum,
ışığın korkusundan sığındım karanlığına,
ama o beni hiç içinden gelerek sevmedi.
Karanlık beni içten içe kemirirken,
her an bir düşüş, her nefes bir batış gibiydi,
sanki dünyanın çarkları arasında öğütülen bir kum tanesiydim.

‘Aslında canım çıkıyor ama sesim çıkmıyor’
Bana kalırsa şiir burada bitmeli
Ne tek bir kelime daha eklenmeli üstüne , ne de bir harf çıkmalı içinden.
Bu şiir musalla diye anılır
Bu şiir mezarlık ,
Bu şiirim ölüm sayılır