Gittim.
Bir daha dönmemek üzere
çıkardım içimden seni—
her parça,
etimden kopan bir anıydı.
Özlem,
gittiğim her yerde
misafir değil, ev sahibiydi.
Aklımda,
aynı sahneyi döne döne oynatan bir perde;
içimde,
kahkahaların küle döndüğü boşluklar…
Gün,
batarken unuturmuş rengini,
ben de öyle unuttum seni.
Ama her gidişimde
senin içine çöken o sancı—
aslında bendeki ağırlığın
sana devredilmesiydi sadece.
Kayıt Tarihi : 8.10.2022 12:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!