Ertesi gün...
Saat 12:37...
Henüz birşey yemedim...
Bir saat önce kalktım...
Bugün son bulmasını istiyorum...
Dışarıda ümitsiz güneşli bir gün var...
Tadını unutmuşum yaşamın...
Küçük,bazen çok küçük şeyler bile insanı harekete geçiriyor.
Ama öyle küçük mutluluklar yetmiyor işte...
Bazen kafamın bir mengeneye sıkıştırıldığını hissediyorum...
Çok fazla abartmıyorum,hayat bu...
Ve fazlasıyla gerçek...
İnsana ne kadar kolay gelebilir ki?
Zorlamak gerek biraz.
Ve gecenin sonunda eskisinden daha yalnız,
Daha parçalanmış olarak yeniden doğacağım...
Derin bir iç sıkıntısı,
Suyun rakıya karışması gibi
Yalnızlığın kavuruculuğunda yazıyorum yine bunları...
Paylaşımın sıfırın altında olduğu zamanları yaşıyorum...
En çok ben oturdum tek başıma
ve en yalnız bendim...
En yalnız ben sevdim...
Hep yeni mi başlıyorum?
Umutlarımdı ufuğa gidecek gemi...
Sevinçler dalgalardaki sessiz bir köpük,
Biliyorlar kendilerini bekleyeni...
Mutluluklar kalmadı,çünkü hepsi sönük...
Hayat bir ayna; ne cam olabildim ne sır...
Hep senden önce...
Senden önceki yaşadıklarım...
Tanımıyorum seni henüz...
Adını bilmiyorum...
Varsın biliyorum...
Oralarda biryerlerde,
Bugün anladım...
İki kişilik değil tek kişilik yaşadığımı...
Kalabalıklardan kaçıp, kimsesizliğe sığındığımı...
Tek kişilik yaşamaya alıştım.
Yaşadığımı kimse bilmesin istiyorum...
Kalabalıklarda insanları seyrediyorum
Özlemişim bir dost ya da bir sevgiliyi...
Sarılmayı, belki ağlamayı...
Gecenin bir köründe sokakları arşınlamayı...
Sarhoş olmayı...
Geç kaldım belki...
Ya da çok yoruldum...
Ve sonsuz bekleyiş devam eder...
Büyür içindeki yalnızlık.
Karmaşık meçhul bir yalnızlık mıdır
Yoksa ezbere bildiğin ve çıkaramadığın,
Bir kuyu mu?
Savunmasız kalırsın...
Yine rutin günlerden birisi...
Hala yine ayrı...
Ve yine aynı yalnızlığı sorguluyorum...
Aşk şarkıları çalınıyor ve uğultu beni bezdiriyor artık...
Kendimde birşeyler bulmaya başladım...
Bilinçsizce hareket etmeye başladım...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!