Bülbül İle Sohbet Şiiri - Mehmet Yaş

Bülbül ne ağlarsın, neye üzgünsün;
Yoksa gülünü mü derenler oldu?
Ben o yâre, ya sen kime küskünsün;
Yoksa bağına mı girenler oldu?

Anlıyorum yaran bir hayli derin,
Bendende mi büyük derdin, kederin?
Lakin unutma ki, kahpe kaderin,
Başka zulmünü de görenler oldu.

Hani nerde canım kadar sevdiğim?
Onun feryadıdır dile geldiğim..
Vefasız değildi benim bildiğim,
O’na da bir akıl verenler oldu.

Bir sen değilsin ki, canından bıkan,
Üzülme her neyse canını sıkan..
Zaten bu böyledir, beni de yıkan,
Yârimin ardından yârenler oldu.

Hanlardan, şahlardan, prenseslerden,
Bir hoş seda kalmış bütün seslerden..
YAŞ der; şu fanide boş heveslerden,
Sanma ki, murada erenler oldu.

28.08.1976