Bulamazsın Şiiri - Lokman Gülbahçe

Lokman’ın ömrü, yazıyla çizilmiş bir kader kâğıdı gibiydi. Kalemi elinde sandı, ama aslında yazılan çoktan yazılmıştı. Ne kadar değiştirmeye çalışsa da, ne kadar geçmişe ağıtlar yaksada, gönlü bir türlü yolunu bulamadı. Çünkü onun için dünyada tek bir yaren vardı: Zehra. Gönül ona bağlanmış, sırrını saklamıştı. Ne dostların öğüdü, ne insanların tesellisi, bu ateşi söndüremedi. Lokman, önüne serilen halılara, verilen övgülere aldırmadı. Çünkü kalbinde tek bir yol vardı, o da Zehra’ya çıkan yoldu. Ama o yol derman yerine hep derin yaralar getirdi. Lokman iyi bilirdi: Ölüm haktır. Ama ayrılığın acısı, ölümden de ağırdı. İnsan ölünce bir kere can verir, ama ayrılıkta her gün bin kere. Geceleri, mezarlığa giden sessiz yollarda yürürken kendi kendine fısıldardı: “Mezara gidecek sal bulamazsın…” Onun için “yar” demek sadece bir çift laf değildi. Yar demek, gönlün içine işleyen, sağken bile kabre götüren bir sırdı. Ne münkere verilecek cevap vardı, ne de kalbine susturacak söz. Her hasretinde aynı soruyu sorardı kendine: “Biter mi bu hasret, sarılır mı yar?” Ama cevabını yine kendisi verirdi: Bu hasret bitmezdi. Yaraya derman yoktu. Çünkü yare varılmadan yara sarılmazdı.