Bukalemun Yüzlü Hayat

Ey Hayat,
Seni nasıl tasvir edeyim?
Bukalemun yüzün var...
Beyazla başlayan döngün,
Renklerine bürünürken
Yavaş yavaş siyah çaldın.

Doğarken barışıktım,
Gölgelerinle dansım uzun sürse de benim
Sararırken yapraklarım,
Karaları giydirdin
Hikaye değil artık romandım;
Yalnız kaldım...
Beni çaldın.

Ey Hayat,
Ya olduğun gibi görün,
Ya da göründüğün gibi ol.
Neden hep gri kaldın?
Bukalemun yüzün var...
Gölge kuşun kanadı gibi,
Uçarken göğü kararttın.

Baharda açtığın çiçeğin dökersin de,
Doğurup büyütürsün;
Sonra, sonra...
Öldürerek yalan açtın.

Hazan mevsiminde
Sararan yaprağımı döktün
Yalnız kaldım,
Doğarken cana güldüm,
Ama hayat yolu,
İşte… Bir garip muamma,
Yanıldım, renklerine karıldım da
Kanattın!

Ey Hayat,
Solan mumun son alevi,
Titrek dansında,
Gölgelerle savaşırken.
Rengin senin siyah artık.
Yalnıza çektin beni,
Karadeliktin sanki
Öğrettiğinse, yalnızlık sardın.

Hayat düşündürürken kendine seni.
Seviyorum dedin artık beni
Yalnız kalırken
Seviyorum dedin artık beni
Yalnızlığı seven padişah!
Yalnız doğdum, gölgeyle büyürken yalnız kaldım,
Ama… Biten yoldur artık,
Bak geliyor ölüm.
Yalnızlık padişahı
Alırken seni!
Maratonun sonu yalnızdın.

Aynada öğretilen sendin
Şimdi söyle
Yalnızlığa dargın mıydın?