Buğday Taneleri Gibi Şiiri - Haydar Güner

Kavrulduk güneşte
Saklandık gölgelerde
Kimi zaman taş olduk
Kimi zaman toprak

Bir rüyayı sırtladık
Ve yaşlandık sessizce
Bir köylünün terinde
Bir çocuğun düşünde

Sabırlıydık —
Ve suskun

Ama her suskunluk
Bir fırtınanın eşiğidir
Her çatlak
Bir isyanın tohumu

Biz o tohumuz işte
Kuraklığın kalbine
İnatla düşen
Bir avuç buğday tanesi

Sandılar ki
Sustuğumuzda yenildik
Sandılar ki
Unutulduk
Bir un çuvalının dibinde

Oysa biz
Her aç karna umut
Her ekmeğe bir dua
Her sofraya sabır olduk
Her lokmada direniş gizledik

Küflü raflarda beklemedik
Bir yağmur duasıydı beklediğimiz

Ve yeryüzü kendini doğrulttuğunda
İlk biz filizleneceğiz
Toprağın alnında başak gibi
Gök kubbeye mektup gibi
Dik duracağız!

Bizi zannediyorlar ki
Bir çuvalın içinde öğütüldük
Ama unuttular:

Un — ekmek olur
Ekmek — paylaşılır
Paylaşmak devrimdir!

Ve biz
Her gün yeniden
Bir sofrada çoğalırız

Suskun değiliz —
Sabırlıyız
Kırık değiliz —
Kavrulmuşuz

Çünkü biz
Buğday taneleri gibiyiz

Zamanı geldiğinde
Bir ülkeyi doyuracak
Bir devrimi başlatacak
İlk lokmayız!