Gönül Mahkumuyum Şiiri - Veysel Sari

Bakkalın önünde paylaştığımız o şekerler,
Bir sana, bir bana dediğimiz masum günler.
Kardeş payı bölüştüğümüz o anlar nerede?
Nerede o eski, saf, gönül dostları, söyle nerede?

Kendi halimde, kimseye karışmadan yaşardım,
Dert nedir, keder nedir bilmezdim o zamanlarda.
Kor alevlerin içine attılar beni, yaktılar beni,
Ruhuma müebbet bir hüzün yüklediler derinden beni.

Gönlüm firar etmiş, mahkûm oldum saklanırım gizlice,
Hakkımda vur emri çıktı, infazım bekleniyor sessizce.
Göğsüme bir kurşun saplandı, habersizce,
Ağır bir yara aldım, artık dermanı bilinmez.

Yaralı ceylan gibi kaçarım ormanlarda,
Her ses bir fısıltı, her gölge bir tuzakta.
Kaçsam da nafile, bu kafes içimde kurulu,
Gönül mahkûmiyetim, ömrüme yazıldı.

Nefes alsam da boğulur gibi hissediyorum,
Gözlerim açık ama hiçbir şeyi görmüyorum.
Zaman durmuş sanki, sensiz geçen her an,
Bu dipsiz kuyuda, çırpınır durur bu can.

Yarınlar uzak benden, dünler ise kanlı,
Yalnızlık en yakınım, en sadık yol arkadaşım.
Kaybolmuş bir ruhum, kim bilir nerede durur,
Bu feryadım yankılanır, gönlümde çığlıklar vurur.

Bir demir parmaklık ardında, düşlerim hapsedildi,
Umut kuşlarım bile, kafesten uçup gitti.
Özgürlük bir hayal, dokunamam ona ben,
Gönül mahkûmuyum işte, kaderim böyle çizildi, derinden.

Her adımım bir pranga, her bakışım bir hüzün,
Gözyaşlarım kurudu, yüreğimde derin sızım.
Bu bitmek bilmeyen yara, nasıl kapanır bilmem,
Gönül mahkûmuyum ben, son nefese dek çekmem.

Belki bir gün bir el, uzanır da dokunur,
Bu zincirler kırılır, bu ruhum huzur bulur.
Mahkûmiyetim biter, özgürlüğe uçarım,
Ama o gün gelene dek, bu feryadı taşırım.