Bu mektup sana Şiiri - Fatih Kaya 6

Bu mektubu sana yazmak ne kadar doğru bilmiyorum. Belki hiç okumayacaksın, belki de bir gün rüzgar getirir seni bu satırlara. Ama içimde öyle çok şey birikti ki… artık sustuklarımı kelimelere dökmenin zamanı geldi.

Gece olunca daha çok düşünüyorum seni. Sessizlik, senin yokluğuna benziyor. Bazen tek bir yıldız kalıyor gökyüzünde, ona bakarken gözlerin geliyor aklıma. Belki saçma gelecek ama o yıldızda bile seni arıyorum. Ne garip, değil mi? Gidenin ardından kalan hep arar…

Kalbim sanki terk edilmiş bir ev gibi. Her köşesi seni anlatıyor, ama sen yoksun. Rüzgar bile senin adını fısıldıyor sanki. Her şey seninle başlıyor, ama seninle bitmiyor hiçbir şey. Biten sensin belki, ama kalan ben oldum.

Bir şarkı çalıyor bazen, adını anmadan seni anlatıyor. Gözlerimi kapatınca yüzün geliyor. Gülüşün, susuşun, uzaklaştığın o an… Hepsi aynı anda düşüyor içime. Sessizce.

Sana söyleyemediğim o kadar çok şey var ki… Her biri bir mektup olacak kadar ağır. Ama hiçbirini yollayamadım. Çünkü her satırında seni daha çok özledim.

Bir gün döner misin bilmiyorum. Belki bu satırlar sonsuza dek cevapsız kalacak. Ama bilmeni istiyorum; ne zaman canım acısa, adını geçiriyorum dualarıma. Sessizce, kimse duymadan, sadece seni anarak…

Ve şunu unutma…
Ben seni sadece sevdim.
Ne eksik, ne fazla.
Bir ömrü tek bir bakışa sığdırır gibi.

Kendine iyi bak…
Ve eğer bir gün, bir yerde bu mektubu hatırlarsan…
Bil ki hâlâ içimde bir yerdesin.

Sessizce seven biri.