Böyle Kalsın Şiiri - Kasım Kobakçı

Sözcük mü arıyorsun dostum,
Artık lisanım, bana el,
Zihnim, parçalara bölündü,
Düşüncelerim, aklımdan kazındı,
Suskunluğum, derinlere aktı.
*
Konuşmamı istiyorsun, anla beni,
Her köşe, benim için sessizlik,
Bilincim, gövdemi bıraktı,
Bakışlarım, aydınlığı seçemez oldu.
*
Nefesim, ciğerlerime kapandı,
Bu ağırlığı, bu gövde çekemez,
Öyle bir ağırlık ki, tarif edilmez.
*
Hissiyatımda ve zihnimde, boşluklar,
Yok mu bu evrende,
Bu çıkmazı çözen,
Kelimelerimi istiyorsun, anla beni.
*
Manasız bir gürültü içinde deveran,
Gör zihnimi, fırıldak misali çırpınıyor,
Yitirdiklerini çağırmak ve duymamak,
Kelimeler boşluk, kelimeler boş,
Lisanım kilitlendi, idrakim durdu.
*
Bana ne olduğunu sorma,
Cevaplar, boğazımda düğümlendi,
Her harf, bir cam kırığı sanki,
Söylesem batacak, yutkunuyorum.
*
İletişim köprüleri yıkıldı,
Yalnızlık, bir kale oldu etrafımda,
Sesim, kendi içimde yankılanmıyor bile,
Boşlukta kayboluyor fısıltılar.
*
Eskiden, ne güzel anlatırdım,
Şimdi, her kelime zehirli bir ok,
Manayı bulamıyorum,
Sanki alfabeyi unuttum.
*
Dışarıdan, ne kadar sakinim,
İçeride, fırtınalar kopuyor,
Ama sen, sadece duruşumu görüyorsun,
Bu durgun suyun altı derin.
*
Bırak böyle kalsın, zorlama,
Sessizlik, benim yeni lisanım oldu,
Anlatamadıklarımı saklamak,
Sesim kesildi, manam tükendi,
Dilim sustu, konuşmam bitti.