bir kül yığını birikir han kapılarında
gümüşten tüyleri kaybolur kuşların ölgün sularda
ve gölgelerin gölgesi düşer yalnızlıklara
o yalnızlıklar ki baharın en güzel vaktinde
vaktinden önce açan çiçekler gibi
kavrulur güneşin som ateşinde
ah, böğürtlen gözlü mahzunluğum benim
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta