Botan Şiiri - Sinan Bayram

Botan’da rüzgâr, eski bir bilgenin nefesi gibi eser,
taşların hafızasına dokunur
ve her kıvrımında bin yıllık bir sessizlik dolaşır.

Dağlar, kendi gölgelerini omuzlarında taşır
ve insan bazen anlar ki
yükselmek, bir zirveye varmak değil,
ağırlığını bırakmayı bilmektir.

Nehrin sesi der ki:
“Akmak kader değil, kabulleniştir.
Kendini taşıyan her su,
kendine rağmen yol bulur.”

Ve gece—
yıldızlarını Botan’a saçtığında,
gökyüzü bile yere yaklaşmak ister sanki;
çünkü hakikat, uzakta değil,
karanlığa alışmış gözlerin içinde parlar.

İnsan yürür;
bazen bir taşın sabrını,
bazen bir suyun teslimiyetini giyinir.
Ama en çok,
kendi içindeki uçuruma bakmayı öğrenince büyür.

Botan susar.
Suskunluğunda bir öğüt gizlidir:
“Hiçbir yol seni kendinden uzağa götürmez;
sadece geri döneceğin yeri hatırlatır.”

Sinan Bayram