Boşlukta Ben Şiiri - Sinan Bayram

Bir sandalye vardı odada,
Ve ben ona baktım.
O oradaydı, ben de oradaydım —
Ama aramızda, açıklanamaz bir varlık fazlalığı…

Dünya doluydu, taşkındı,
Her şey kendi varlığına batmıştı.
Ben ise —
Kendimi gerekçelendiremeyen bir bilinçtim.

Hiçlik sızıyordu aralıktan;
Bir düşünceye dokunsam çözülüyordu,
Bir inanca tutunsam, eriyordu elimde.
Çünkü ben —
Kendine dayanak olamayan bir “ben”dim.

Nefes almak bile bir seçimdi,
Ve seçmemek de bir seçim.
Hiçbir kaçış yoktu,
Çünkü özgürlük —
Bir zincirdi kendi içinde.

Bazen aynaya baktım,
Yüzüm bana yabancıydı.
“Ben kimim?” dedim,
Ve aynadaki sessizlik,
Benden daha gerçekteydi.

Anladım o an:
İnsanın özü yoktur.
Biz, varlıktan sonra geliriz;
Ve her hareket,
Kendimizi icat etme çabasıdır.

Yine de —
Bu boşlukta bir güzellik var,
Çünkü hakikatın sustuğu yerde
İnsan konuşmayı öğrenir.

Ben yazdım,
Ve yazarken kendimi kurdum.
Her kelime,
Bir “ben” inşasıydı;
Ve her satırda biraz daha var oldum.

Evet,
Evren umursamaz.
Ama ben, bu umursamazlığın ortasında
Kendime anlam vermeyi seçiyorum.

Çünkü belki de insan,
Yokluktan var olmuş bir sanatçıdır
Kendini yazmakla var olan.

Sinan Bayram