Boşluğa yankı... Şiiri - Hasan Belek 2

BOŞLUĞA YANKI...

​I. Fısıltı
​Boşluk, adımı çağırdı harfsiz bir dille.
Ne sesti bu, ne de bir yankı.
Varlığın damarlarında yürüyen sükûtun gölgesiydi.
Kulak vermek,
kendini unutmanın ilk adımıydı.

​II. Anahtar
​Mühürlü zarfın kilidi bendim,
ve anahtar da bende gizliydi.
Her "ben" deyişim, paslı bir demiri gıcırdatmaktı boşluğun kapısında.
Oysa anahtar,
vazgeçişin avucunda parlayan ışıktı sadece.

​III. Eşik
​Boşluğa adım atmak, bir uçurumdan atlamak değil,
kendi derinliğine inmeyi göze almaktı.
Orada ne Tanrı'nın sureti, ne de şeytanın gölgesi vardı.
Sadece "Ol" emrinin beklediği
o ilk anın saflığı...

​IV. Filiz
​Hiçliğin rahminde çatlayan tohum bendim.
Köklerim, varoluşun en karanlık toprağına tutunuyordu,
ışığı değil, ışığın özlemini arıyordu.
Ve filizlenen her yaprak,
kâinata sorulmuş yeni bir soruydu.

​V. İkrar
​Aynadaki sır dökülmedi,
sırrın ta kendisi oldu yüzüm.
Anladım ki aradığım kelime bir isim değil, bir eylemdi:
"Var olmak."
Ve bu ikrar, en sessiz çığlıktı boşluğa karışan.

​VI. İlk Nefes
​Boşluk sözünü söyledi: O söz, bendim.
Artık ne tuvalim ne de fırça.
Ben, o sanatın kendisiyim. Yarasıyla ve ışığıyla var olan.
Ve her nefes,
o ilk "Ol" emrinin ebedi yankısıdır şimdi...

Hasan Belek
15 Ekim 25-Akçay