Bir cenaze evinde helva kavurulurken,
kimseler görmeden
bir yerimden öpülmüş
ve ben hıçkıra hıçkıra ağlarken
aniden gülümsemişim ve utançla yüzümü silmişim gibi hissediyorum.
Sen ;
Onca derdin tasanın arasında durup,
çaya yaşam katmak gibisin.
Sen ;
Ağlamaktan helak olmuş bir çoçuğun,
akan burnunu silerken,
ona komiklikler yapmak gibisin.
Biliyorum
dünya çok kötü bir yer
ve
hiçbir şey istediğimiz gibi gitmiyor.
Biliyorum bu mahalle yanıyor,
ama
sabah küllerin arasından da olsa,
hep aynı saatte
tanesi bir buçuk liradan,
amaaa
laf yaparsa ağzın
ikisi iki liradan geçen pamuk şekerci gibisin. Zaten hangi mahalle yanmıyor ki biz sönmeyelim.....
Haziran
Kayıt Tarihi : 4.2.2020 11:35:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!