Biz Ölüler Şiiri - Kasım Kobakçı

Zamanın donduğu bir yerdeyiz, Elara!
Ruhlarımıza kazınan, bu ağır sessizlik,
Bedenlerimizin toprağında, derin kökler salıyor.
Bir anıdan diğerine,
Bu zifiri boşlukta, yankı yok bizim sesimize.
*
Nehrin yatağı kurumuş, hangi denize akar?
Tapınakların loş gölgesinde, hangi tanrı unutulmuş?
Ufukta birikir belki sadece, paslı bulutlar.
Cam kırıklarında, yıldız tozu diye sunulmaktalar.
*
Hafızanın en içinde, tasnif edilemez,
Paslı demirler, mor salkımlar doğuruyor.
Bu kayıp mevsimler, birilerinin romanına konu oluyor.
Bir heykeltıraşın çekicinde, ertelenmiş son bir darbe.
*
Çürümenin tam eşiğindeyiz, Dorian!
Damarlarımıza sızan, bu koyu alacakaranlık,
Bilincimizin en dibinde, acı bir tortu bırakıyor.
Bir fısıltıdan ötekine,
Bu mutlak suskunlukta, alfabe yok bizim lisanımıza.
*
Patika çoktan silinmiş, hangi zirveye varır?
Kütüphanelerin sessizliğinde, hangi kelime yakılıyor?
Dallarda asılı durur, belki donmuş bir kırağı.
Teneke kutularda, kayıp rüyalar saklanmaktadır.
*
Yokluğun tam ortasında, ölçülemez,
Beton çatlakları, inatçı yosunları filizlendirir.
Bu isimsiz vedalar, kimilerinin en güzel şarkısı haline gelir.
Bir ressamın paletinde, kurumuş toprak rengi.
*
Aslında bir yeraltı nehri uğultusu, zihnimden toprağa sızan,
Eski bir harita kenarında, asırlar sonra, mürekkebi solgun,
Bir mozaikte, tamamen kaybolmuş tebessümlerimiz,
Vardık ve elbet yok olacağız.
*
Esasen bir ağaç kökü sabrı, karanlığı yukarıya iten,
Bir pencere camında, şafak vakti, buğuya dönüşen,
Gökyüzü atlasına dağılmış, o son bakışlarımız,
Duyacağız ve daima susacağız.
*
Bir aynanın sırrındaki çatlak, senin yüzünden bizim yüzümüze akan,
Tarihin tozlu bir rafında, kimse okumazken, harflere dökülen,
Evrene savrulmuş o, en son sözlerimiz,
Yaşıyorsunuz ve unutuyorsunuz,
İçeriden dışarıya, nefes alıyorsunuz,
Aşağıdan yukarıya, biz ölüler.