Bitti Saltanat Şiiri - Kasım Kobakçı

El miydi, haneni vîran eyleyen?
Bâtıni serveti, ebed zanneden,
Köz müydü, sana figanı getiren?
Vesileydi, şu mülk-ü ziyan eden...

Günden güne, savruldum girye-i zâr,
Kalmaya ki derman, cihette bîzar.
Ahvalim bulacak mı, acep karar?
Akıbeti ayan, bakışlar bîmar...

Heyhat ki, seda beyhude lisana,
Nazar kılmak diler, abâd mekana,
Olmaz güneşin zevali zamana,
Bulsaydı şu karanlık, dehr-i mana...
*
Tütmez bacalar, kapladı her yan is,
Duyulmaz avluda, ne nefes ne his.
Soğudu bitti bereket, kaldı sis,
Çöktü omuzlara, taşınmaz yeis.
*
Dağıldı tesbih, bir nesil perişan,
Okunur oldu, ardı sıra destan.
Ne bağ kaldı ne bahçe, kuru bostan,
Eser yok şimdi, o ulunun posttan.
*
Direkler çürüdü, göçtü nakışı,
Kesti hep rüzgar, o müşfik bakışı.
Dondurdu iliği, zemheri kışı,
Yok artık, eski günlerin akışı.
*
Baykuşlar tünedi, viran damlara,
Hasret kaldı gönül, o akşamlara.
Yenik düştü hanemiz, tuzaklara,
Sürüklendi umutlar, uzaklara.
*
Kapı kilit tutmaz, cam da kör bakar,
Gözyaşı sel olup, yanaktan akar.
Bir acı ateş ki, yeri bed yakar,
Kalanlar, gidenin ardından bakar.
*
Söndü kandiller, zifiri odalar,
Fayda etmez dualar ve adaklar.
Kurudu kökünden, ulu budaklar,
Mühürlendi ebediyen, dudaklar.
*
Bitti saltanat, tükendi o varlık,
Baş gösterdi aniden, feci darlık.
Ne şöhret kaldı, ne de hovardalık,
Yazıldı alna, kara bir alıklık.