Bitmemiş Şiirin Közleri Şiiri - Hasan Aktaş

Çocuklar
Önce bitmemiş şiirin coğrafyasında silahlandılar
Sonra şiirin közlerinde açan çiçekleri tanıdılar
Hep sevilmekten korktular
Sözlerini küller ve közler arasında çoğalttılar
Mühürlü gülümseyişleriyle
Kanlı ihtilallerin ayak sesleridir
Camgüzeli metropol duyarlılıklarında
Çocuklar önlerinde silahlar. Arkalarında
Çiçekler ve kendi hüzünlerinde sürgün
Taşralı sonbahar melankolisidir
Yandım çavuş ayranlarında kendisini arayan
Hüzünler büyülü rüyalarda ölümsüzleşir
Ve görüntüler bestelenmiş hülyalarda depreşir
Sevişmelerin kırsallığı
Uçurumlardan doğurgan mahzenlere açılır
Şairler rüyalarını nedense hep gündüz görürler
Bir şiir çocuk gülüşlerinde başlar
Yetim ağlayışlarında biter
El yordamıyla düşlerin yalnızlığını aralayan onlardır
Şairler varlıklarını
Elbette çocuklara ve kadınlara borçludurlar
Bütün intiharları onlar önceden yüklenmişlerdir
Uzaklarda bir yerlerde acıdan ve hüzünden
Kavgalardan sürgünden söz ediliyorsa
Bütün bu eylemlerin öznesi kadınlar ve çocuklardır
Hem sevdanın keremi hem aslıdır onlar
Aşkın boy aynasına yansıyan
İkindi cephelerinin gerisinden
Yüreğinde taşıdığı bin cehennemi
Gecelerine yorgan eden onlardır
El yazılarını kuşatan
Damarlarındaki hüzün haritasıdır
Bitmemiş şiirin közlerinde
Kıyam saatleri

Hasan AKTAŞ