Haykırsaydım, kim duyardı beni, melekler
Katından? Ve ansızın bassaydı bile
İçlerinden biri beni bağrına: Yok olurdum onun
Daha güçlü varlığı karşısında. Çünkü güzel olan değil başka bir şey
Korkuncun başlangıcından, ancak katlanabildiğimiz ona;
Hayranız ona, kayıtsızca küçümsediğinden
Bizi yok etmeyi. Her melek korkunçtur.
Sen uykusuzluk nedir bilir misin
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?
Devamını Oku
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?




Bizlere gereken yalnızlıktır, büyük, içsel bir yalnızlık. Kendi içinde yürümek ve saatler boyu kimselere rastlamamak.
RAINER MARIA RILKE
Rilke şiddetli bir fırtinada kendisine ,
"Haykırsam, kim duyar ki beni melekler katından"
diye haykıran bir ses duyar. Daha sonraları bu yaşadığı tecrübeyi
"Beni kullanan ses benden de büyük"
diyerek anlatır.
Bu cümle Rilke'nin kaleme aldığı Duino Ağıtları'nın ilk mısrası olur.
Gökten gelen çağrıyı işitmek için yalnız olmak ve o çağrıya kulak vermek gerekir ki insan onu duyabilsin..
canım Rilke'mm. .
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta