Haykırsaydım, kim duyardı beni, melekler
Katından? Ve ansızın bassaydı bile
İçlerinden biri beni bağrına: Yok olurdum onun
Daha güçlü varlığı karşısında. Çünkü güzel olan değil başka bir şey
Korkuncun başlangıcından, ancak katlanabildiğimiz ona;
Hayranız ona, kayıtsızca küçümsediğinden
Bizi yok etmeyi. Her melek korkunçtur.
Şimdi gidiyorsun, git
Bütün sabahları üşüdüğüm
Bütün gördüğüm senli günlerim, onlar da gitsin
İçimde bir şarkı
Gözümde bir ışık kalmıştı herşeye inat
Kapat gözlerimi, sevdiğim anlar da gitsin
Devamını Oku
Bütün sabahları üşüdüğüm
Bütün gördüğüm senli günlerim, onlar da gitsin
İçimde bir şarkı
Gözümde bir ışık kalmıştı herşeye inat
Kapat gözlerimi, sevdiğim anlar da gitsin
Bizlere gereken yalnızlıktır, büyük, içsel bir yalnızlık. Kendi içinde yürümek ve saatler boyu kimselere rastlamamak.
RAINER MARIA RILKE
Rilke şiddetli bir fırtinada kendisine ,
"Haykırsam, kim duyar ki beni melekler katından"
diye haykıran bir ses duyar. Daha sonraları bu yaşadığı tecrübeyi
"Beni kullanan ses benden de büyük"
diyerek anlatır.
Bu cümle Rilke'nin kaleme aldığı Duino Ağıtları'nın ilk mısrası olur.
Gökten gelen çağrıyı işitmek için yalnız olmak ve o çağrıya kulak vermek gerekir ki insan onu duyabilsin..
canım Rilke'mm. .
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta