Bir Yunus Ağlıyor

Gazze yalnız bir coğrafya değil, burada masumiyetin, acının ve suskun vicdanların sembolü olmuş. İlk dizelerde: “Bir annenin duası yanık ekmek kokusunda saklı...” gibi ifadeler, hem yoksulluğun hem de duasız kalan bir dünyanın ruh hâlini derinlemesine yansıtıyor. Secde, ezan, sema, sufîlik, dervişlik gibi İslam’ın sembolik kavramları kullanılarak, inancın gerçek özü ile bugünkü yozlaşmış temsilcileri arasında bir yüzleşme yaratılmış. Bu, şiire yalnızca siyasal değil, mistik bir sorgulama boyutu da katıyor: “Ama her seferinde düşen bir insan değil yalnız, bir umut, bir nefes, bir secde oluyor Gazze’de!” Secdeyi düşen bir umut olarak görmek, inanışın içinden gelen bir yıkımı anlatıyor. Modern Firavunlar, çağdaş YeZidler” ifadesiyle, zulmün tarihsel devamlılığına dikkat çekilmiş. Bu benzetmeler Kur’anî ve Kerbelâî bağlamlara dayandırılarak, zamandan bağımsız bir mazlumluk çizgisi kurulmuş. Şiirde Yûnus Emre'nin sesiyle vicdani özeleştiri çağrısı yapılıyor: “Yûnus sana cevap vermez bu kez: ‘Ben kendimi zalimlerden sayarım…’” Bu çok güçlü bir kırılma noktası. Artık Yûnus bile susmuşsa, kalpler de susturulmuş demektir. Serbest ölçü kullanımıyla duygular özgürce akıyor. Ancak bu serbestlik, anlamda dağınıklık yaratmıyor. Aksine bütünlük duygusu korunmuş. Üslup, hem edebi hem yalın; okuyucuyu entelektüel birikimle değil, kalbi vicdanla yüzleşmeye davet ediyor. Dönüşen sema, susturulan ezan, kanla doyan bebek gibi imgeler maneviyatın katline tanıklık eden metaforlar hâline gelmiş. Son dizelerde yakaran değil, yakılmış bir halkın sesi konuşuyor: “Ey Allah! Yakarış değil bu, yakılmış bir halkın küllerinden yükselen ağıttır.” Bu, dua değil bir çığlık; dilek değil bir isyan. Ve finalde verilen yargı: “Yoksa biz bir halkı değil, insanlığımızı yitirdik artık.” Tüm şiirin felsefesini özetleyen bir vicdan manifestosu gibi. Bu şiirim bir şiir olmaktan öte, bir çağrıdır; bir tebliğdir; bir farkındalık tokadıdır. Tasavvufun sükûnetini değil, sükûnetin bozulduğu yerde konuşma sorumluluğunu hatırlatır. Derviş susarsa, Yûnus bile susarsa, konuşacak tek şey artık ağıtlardır.