Bir Yorgun Şiiri - Sebüktay Kaan

BİR YORGUN

Çaresiz aşklar yordu da beni
sürgünler ayrılıklar
Kaç kez çaldı ölüm kapımı
her defasında kovdum
Bildik yüzleri
taşımıyor ki artık trenler
Anlamı yok
kalkan gemilerin ardından
el sallamanın
Göz nasıl gizlesin kaygısını

Akşam
değdiği yerinden sancır gündüzün
Morarmış noktasıdır günün
acır bilmelisiniz
Gecikmiş zamanlar mıdır
olur olmaz çalarlar kapınızı
kan içinde
ter içinde
ve yalın ayak
Konacağı dallar kırılmış
sarımsı kırlangıçlar tünüyor
bakın omuzlarınıza
-Ne farkımız var ki akşamdan-
Andır
el-ayak çekiliriz
Bir yanı sürgünlere yazılı
Bir yanı
hep ayrılık kanıyor yüzünüzün

Soluklarında
okyanusların
şimşekli tayfun kokusuyla dönüyor martılar
Ben ki taşkın çocuklardım
akşam üzerleri rüzgarlar öperdi alnımı
Martılar
ayaklarında ıssız kayalıkların izi
dipsiz uçurumlar taşıyıp duruyorlar
yalnızlığıma
Soluyor rengi günün
-Hem ne farkım var ki benimde akşamdan-
Denizlere batıp çıkıp
göğe bulanıyorum
Tutun ki
rengi mavidir hüznün