Bir Yatakta Oturuyorum Şiiri - Kiyaz Kılınç

Bir Yatakta Oturuyorum

Bir yatakta oturuyorum.
Dizlerimi karnıma çekmişim,
ellerimle dizlerimi tutuyorum.
O ipek saçlarım yok.
O ipek saçlarım yok.
Başıma değiyor ellerim gözyaşlarımı silerken,
hiç olmadığı kadar kısacık saçlarım.
Daha çok ağlıyorum,
sessizce…
hıçkırığımı bastırarak.
Çünkü “Sakın ağlama” demişti biri,
o demir kapıyı üstümden kilitlerken.
Ağlamıyorum.
Ağlayamıyorum.
Burada ağlamak da yasak.
Bir yatakta oturuyorum.
Dizlerimi yüzüme kadar çekmişim,
sanki annemin karnındayım gibi.
Göz kapaklarım ağır,
beni uykuya çekiyor.
Ya ağlarken uyumalıyım
ya da ağlamamak için uyumalıyım.
Ama burada belli saatler dışında
uyumak da yasak.
Saçlarım…
Annemin örüp uçlarına kurdeleler taktığı saçlarım…
Onlar da yok.
Onlar da yasak.
Sekiz ranza, on altı yatak.
Demir parmaklıklı küçük bir cam.
Gri demir dolaplar.
Yarıya kadar mavi yağlı boya ile boyanmış
soğuk duvarlar.
Burada her şey soğuk.
Şu sıcak tutsun diye verilen
kahverengi battaniye bile soğuk.
Annemin yorganı,
annemin elleriyle yıkadığı
mis kokulu çarşaflar yok.
Hiçbir şey yok.
Annem yok.
Babam yok.
Kardeşim yok.
Burada hiçbir şey yok.
On yaşındayım.
Daha çocuğum.
Daha dün doğdum.
Bugün, yuvasından atılan bir leylek yavrusu gibiyim.
İçimde bir yerler acıyor.
Neresi acıyor,
onu bile bilmiyorum.
Kalp diyorlarmış aslında.
Sonradan öğreniyorum:
İşte ilk kez kalbimin
ağrıması burada başlıyor.
Kalbim
burada başlıyor ağrımaya.
Bir yatakta oturuyorum.
Dizlerimi karnıma çekmişim.
Sakladığım gözyaşlarım.
Tek başımayım.
Yapayalnızım.

Ve içimde bir yerler acıyor.
Kalbim…
Kalbimmiş.
İşte orası.
Orası çok ağrıyor.

Kiyaz