Biliyorum, bana dokunduğunda yalnızca tenime değmiyorsun, aslında yıllardır içimde sakladığım o kederli, o sevinçli, o darmadağın ve bir o kadar da tutkulu bütün hayata parmak sürüyorsun.
Bazen düşünüyorum, bir insan bir insana bu kadar yaklaşınca ne olur diye; belki zaman durur, belki şehirler yıkılır, belki bütün felsefeler susar ama senin nefesin işte o suskunluğun içinden kendi hakikatini fısıldıyor bana.
Bedenlerimiz konuştuğunda tüm
dillerin unutulduğu bir yer oluyorsun
ve ben o konuşmada kendi kelimelerimi kaybediyorum; anlıyorum ki tenin,
dünyanın bütün şiirlerinden daha gürültülü,
daha yakıcı bir cümleye dönüşüyor.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta