Bir çocuk vardı , parmaklarımla ince ince gezindiğim
Uysallığı ,tırnaklarımın takıldığı her pürüze izin veriyor,
Eşelenmek için.
Ellerimi istiyor o ,
örselenmeyi , yüzleştirilmeyi..
ellerimin tozuyla silip attığım gerçeklikler
Korkaklığın pınarına toprak oluyor.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
