Bir Sevda Masalı Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

BİR SEVDA MASALI
Fevzi Emir Yılmaz

Bir sevda masalı gibi satır satır,
Yazılmayacak belki aşkımız tertemiz sayfalara.
Duyan, gören, bilen olmayacak belki de;
Ne benim sana yandığımı yazacaklar,
Ne de bu aşka bir mezar kazacaklar.
Hiç kimse bilmeyecek bu masalın hazin sonunu.

Biliyorum, değmeyecek ellerine ellerim.
Kuytu bir köşede buluşup seninle
Göz göze gelemeyeceğiz, biliyorum.
Ne sen utangaç bakışlarını kaçıracaksın benden,
Ne ben tutup çenenden kaldıracağım
Yere düşen o öpülesi, mahcup alnını.

Aynı kaldırımda yan yana, el ele,
Omuz omuza yürüyemeyeceğiz.
Tökezlediğinde düşmeyesin diye
Sarılıp tutamayacağım baştan sona sen kokan seni.
Ve göremeyeceğim gözlerinde
Teşekkür dolu, minnettar bakışlarını.

Ne saçlarımda dolaşacak alkınalı parmakların,
Ne de bir parkta çimenlere uzanırken
Dizlerime baş koyabileceksin.
Ne yıldızları birlikte izleyeceğiz,
Ne de avuçlarımıza düşen karın
Sessizce eriyip gidişini hissedeceğiz.

Ne aynı sayfada geçecek adımız,
Ne de aynı satırlarda yan yana.
Belki bir kitabın içinde ama
Ayrı ayrı sayfalarda olacağız seninle.
Yazan, yazan böyle yazmış kaderimizi;
Ne yazan birleştirmiş,
Ne de okuyan birleştirecek bizi.

Ayaz gecelerde,
Hayırsız bir sevgilinin yokluğunda üşürken,
Tutup ellerinden ısıtamayacağım seni.
Çıkartıp ceketimi örtemeyeceğim
Hasretin çökerttiği omuzlarına.
Bir bardak çay bile veremeyeceğim
İçin ısınsın diye.
Ve belki de…
Belki de ben çoktan donmuş olacağım,
Bitmek, tükenmek bilmeyen özleminle.

Azrail volta atarken
Ömrümüzün patikasında bir ileri, bir geri,
Ölüm kime gelir bilinmez ey sevgili.
Ne ben gelip bulabileceğim
Üzerinde güllerle dolu yattığın yeri,
Ne de sen gelip, dikili bir taşın önünde
Fatiha okuyacaksın,
Sanki hiç olmamışım gibi ezelden beri...

Ama sevdik mi? Elbette sevdik.
Hem de çok sevdik.
Çiçeklerin güneşi sevdiği gibi,
Karanlığın geceyi sevdiği gibi,
Balığın okyanusu,
Kuşların gökyüzünü,
Ormanların yağmuru sevdiği gibi sevdik.

Sevdik mi? Elbette sevdik.
Hem de çok sevdik.