Bir Sabah Güneşi Şiiri - Ayhan Yaymaz

Bir sabah güneşiyle ben de unuturum seni
Bir soğuma geçer önce içimden
Sonra bir cam buğusu gibi silinir yüzün
Düşlerimin kıyısından sessizce düşersin yere
Ne bir iz kalır gülüşünden
Ne de geceleri kanatan o eksikliğinden.

Artık hiçbir şey taşımıyorum sana dair
Ne bir hatıranın ağırlığı
Ne de unutulması güç sanılan bir sözün gölgesi
Güneşin ilk ışığı dokunur dokunmaz
Adını içimden söküp alıyorum
Kendimi yıllar sonra ilk kez bu kadar hafif hissederek.

Dün bıraktığım ne varsa
Bugün hepsi kapının dışında
Ne geri çağırıyorum, ne de saklıyorum
Sırılsıklam bir sessizlik değil bu
Bilakis, içimde pırıl pırıl bir ferahlık büyüyor
Seninle ilgili her şeyi
Kendi güneşime teslim ettim
Isındıkça buhar olup yok olsunlar diye.

Sildim seni
Hafızamdan, yollarımdan
En çok da kalbimin o en inatçı köşesinden
Hiçbir payın kalmadı artık bendeki hikâyede
Sanki hiç olmamışsın
Sanki hiç değmemişsin hayatıma gibi
Usulca kapanıyor geçmişin kapısı.

Ve şimdi
Küllerini bile toplamıyorum artık
Dönüp bakmıyor,
Arkamdan esen rüzgâra bile teslim etmiyorum adını
Kalbimdeki son boşluğu da güneş dolduruyor bugün.