Bir On Beş Treni Şiiri - Hamiye Gül

Yine yalnız saatler,
Bahar bitti, yaz bitti,
Sonbahar da bitiyor.
Şimdi derinlerde bir yere
Hüzün resmini çiziyor.
Bir zamanlar
Mutluluğa evrilen saatler,
Kadranın üzerine yaş döküyor.
An da ağlıyor,
Saniye de ağlıyor,
Vakit de ağlıyor.
Bir yaz gülü gibi ,
Açtığın iklilimim derbeder.
Mevsimlerim boranda,
Baharım buz,sarkıt bağlıyor.
Oysaki sebepsizce
Bir gülme alıverirdi,
Ben bilmezdim ne olduğunu.
Paçalarım rüzgarla
Efil efil dansederken,
Bilmezdim
Sebebin sen olduğunu.
Aheste aheste öylece,
Bırakıp gitmekteyim,
Ellerim cebimde,serserice.
Yolcsuyum bir on beş treninin,
Gelen bir kişilik ayrılık treni.
Kalbim artık ağıt yakmıyor,
Ağıt dünlerimden
Eimde kalan,
Aşka tutundugum iziydi.
Ve bir daha deme bana,
Yüzünü görsem de,
Aşkı hatırlamayacağım.