Bir Kisilik Askta Ne Ariyordun

Birini seviyorsan, yarım kalmayı da kabul edeceksin,
Kendini anlatırken bile sustum ben,
Aynı cümlede bile yan yana gelmeyen iki kelime gibiydik,
Sen hep noktaydın, ben uzayıp giden cümle.

Yolunda yürürken ezildim,
Çünkü yolun bile bana dar geliyordu.
Bir kişilik aşkta ne arıyordun,
Bu kadar kalabalık hissettirmek neden?

Bir kere bile “buradayım” demedin,
Ama her gidişinde “ben geliyorum” sandım.
Kal diyemeyecek kadar yorgundum,
Gitmeyeceğini umacak kadar çocuk.

Ağlamadım sandın,
Çünkü sesim çıkmadı...
Ama içimden geçeni biri duysaydı,
Bağırarak koşardı geri — sen koşmadın.

Ne yaparsan yap,
İçimde bir yere hep seni koymuşum.
Adını anmadan yaşamak mümkün değilmiş,
Ama adını anarken bile acı çekmek, bu kadar ağır mıydı?

Fotoğraflar silinmiyor çünkü ben hâlâ oradayım,
Aynı pozda, aynı bakışta, aynı eksiklikte.
Biri sana “nasılsın?” dediğinde ben yanıtlıyordum içimden,
Sen hiç duymadın… ya da duydun da sustun.

Bir kere bile “buradayım” demedin,
Ama her gidişinde “ben geliyorum” sandım.
Kal diyemeyecek kadar yorgundum,
Gitmeyeceğini umacak kadar çocuk.

Ağlamadım sandın,
Çünkü sesim çıkmadı...
Ama içimden geçeni biri duysaydı,
Bağırarak koşardı geri — sen koşmadın.

Bir kişilik aşkta,
En çok yalnız kalan sevendi…
Ve ne yazık ki…
En çok seven, hiç anlaşılmadı.