Bir Kavuşma Gerek Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir yaşam sürmek, ne mümkün eksiksiz,
Yürünmüyor bu yollarda, hiç hatasız.
Yanlış yöne sapan, sevdalarda biz,
Kenetlenmiştik can dostum, birbirimize.
Aldanıyorduk, her tatlı kelimeye,
Ne ileri ne geri, bir adımcık yol.
Gölgesi solmuş, gerçeğin vaatlerinin,
O yanlışlar ki, yeminleri bozdurur.
*
Keskin bıçağa, benzetilir ayrılık,
Bir düşten ibaret, kavuşmaksa uzak.
Biz ki, kaderiyle hiç barışamayan,
Giymişiz elemi, bir zırh misali.
Ufkun kızıllığında, gün batarken,
Dilerdi gönlümüz, kaybolup gitmeyi,
Dönmemeye ebediyen, bir daha hiç.
*
Az mıydı sabrımız, Zümrüdüanka’dan,
Ya da, daha mı azdı gücümüz, devlerden.
Biz bu hayata, ne zaman alıştık,
Beklentisi ertelenmiş, bir bahar,
Yaşama tutsak, zincire vurulmuş.
*
Sırdaşım benim, ah benim can yoldaşım,
Neydi ki öyle, o geçen seneler.
Bir çilehaneydi sanki, varlığımız,
Keder olurduk, ateşte dövülüp.
Issız ve soğuk, kimsesiz geceler,
Bütün mevcudiyet, anlamsız kalır.
Canım arkadaşım, neydi o halimiz,
Cefa deniziydi o, yönsüz yüzdüğümüz.
*
Bir set çekildi, gelecek ufkuna,
Kafese kondu, en temiz emeller.
Parya misali, kendi toprağında,
Vardı elbette, bundan da ötesi.
İki yüzlüydü, mazinin adımı,
Yumuşakta başka, sert zeminde başka.
Birbirinin dostuyken, cümle alem,
Hüzün gülleri, solgun yüzümüzde,
Dolu zamanlar, aldatmacalarla.
*
Kırağı yağdı, umut tarlasına,
Elbet bir sabah, ben de yıkılırdım.
Herkes gibi yar, ben de yıkılırdım,
Sığınacak yer, olmazsa bakışın.
*
Aziz dostum, a benim dert ortağım,
Bir göle benzer, buz tutmuş bak zaman.
Gezer zihnimde, hayali dokunuşun,
Bir kutup yeli, içimde amansız.
Bu son olsun ne olur, artık yeter,
Kaldırın artık, hasretin zehrini.
Bize en ateşinden, en harından,
Hemen şimdi yar, bir kavuşma gerek.