Bir hikâye tamamen bitti....

Seni severken neden beni hep ittin?
Herkese bahar bahçe olurken bana hep dikenli yollar sundun. Oysa ben her defasında ellerimde çiçeklerle sana geldim. Ama sen, gözlerimin içine bakarak o çiçekleri ezdin. Kalbimi anlaman için çok çabaladım, bir kez olsun anlayış göstermeni istedim… Ama sen beni hiç duymadın, hiç anlamadın.

Bizim hikâyemizi senin çabasızlığın bitirdi.
Aramıza görünmez duvarlar örüldü. Bir telefon uzağımdaydın ama arayamadım. Ezbere bildiğim yollardan gözyaşlarımla geri döndüm. İşte bu yüzden, artık senin için ağlamayacağım.

Belki seni sevmekten tamamen vazgeçemem, çünkü ilk duygularımı sende yaşadım. Belki bir gün bana “aşk nedir?” diye sorarlarsa, içimden gizliden gizliye seni anlatırım. Ama geri döner misin dersen… dönmem. Çünkü çok kırıldım. Çünkü gururumu defalarca ezdin.

Artık kendime haksızlık etmeyeceğim.
Sen ise sevilmediğini bir ömür boyunca hissedeceksin. Çünkü seni, her hatanda yanında olacak kadını, kendi ellerinle ittin.

Bu saatten sonra kapım sana kapalı.
Ama biliyorum, ne zaman unuttuğunu sansan, aklına ben düşeceğim. Sen kendini yiyip bitirirken ben hayatıma bakmış, mutlu bir insan olmuş olacağım.

Bu dünyanın eğrisi doğrusu yok.
Ve ben artık sorduğum sorulara cevabını beklemiyorum.

Hoşça kal.