Bir sevdanın sessiz çığlığı

Aşk… Ne büyük bir kelime. Söylenişi yumuşak, ama etkisi fırtına gibi. Bir insanı her şeyinle sevmek… Eksikleriyle, geçmişiyle, suskunluklarıyla… Hani bazen gözlerine baktığında, dünyanın sustuğunu hissedersin ya… İşte öyle bir şeydi benimkisi. Kalbimi onun ellerine teslim ettim, gözyaşlarımla mühürledim. Ama aşk bazen yalnızca bir kişinin savaşına dönüşür. Sen “biz” dersin, o hâlâ “ben”de kalır. Sen emek verdikçe, o uzaklaşır. Sımsıkı tuttuğun eller bir gün ansızın soğur. Ve anlarsın… Sevgiyle beslediğin kişi, seni en çok acıtan olurmuş.
İhanet işte böyle gelir; gizlice, sessizce… Önce bakışlar değişir, sonra kelimeler eksilir. Gözlerinin içine bakmadan kurulan cümleler, kalbine saplanan bıçak gibi olur. Ve en kötüsü, çok sevdiğin birinin, seni nasıl kırabildiğini görmek… Sen hâlâ onun için dua ederken, o başkasına sarılır. Sen “dönebilir” diye umut ederken, o çoktan gitmiştir bile. Geriye kalan sensin… Kalbinin enkazında bir başına… Sıcaklığına alıştığın eller, şimdi başkasının avuçlarında.
Ama bil ki , çok sevmek suç değil. Aksine; senin ne kadar güçlü, ne kadar gerçek olduğunu gösterir. Hayal kırıklığına uğraman, hâlâ yürek taşıdığını gösterir. Unutma, ihanet eden sevemez… Seven aldatmaz, seven bırakmaz… Sen kalbindeki saf sevgiyi taşı, o bir gün seni hak edenle buluşacak. Çünkü sen yıkılmadın… Sadece biraz kırıldın.