Bir Gün Çıkıp Gel Şiiri - Özgen Öz

Nicedir sarhoş düşlerim
sessizce sendeliyor gözlerimde,
her biri bir gölge gibi süzülüyor
karanlık bir odanın duvarlarından,
her adımda titreşen bir yalnızlık,
her nefeste seni anar gibi,
ama ulaşamadığım bir ışık gibi.

Ahhh, pembe gülüşlüm,
gonca gülüm,
hasret gün batımlarını sever bilirim,
bilirim yalnızlıksa geceyi,
ve bilirim ki sensiz geçen her an,
bir yıldız kayar,
gönlümün gökyüzünden sessizce düşer.

Yine sensiz, yine yalnız,
yine kimsesiz bu diyarda,
Kandilli sönmüş, soğuk bir oda gibiyim;
duvarlar sessiz, zaman ağır,
ve pencerem geceye açılıyor,
karanlık sokakların boşluğuna,
rüzgârın sessiz uğultusuna,
ve ben sarhoş,
yine sensiz,
ağlar gibi,
kaybolmuş bir melodiye karışmış.

Bilirmisin,
bilirmisin pembe gülüşlüm,
gonca gülüm,
bu şehre yağmurlar yağdığında,
ayrılıklar kokar bu ıslak,
soğuk tren garında;
her damla bir hatıra taşır,
her fısıltı bir hüzün bırakır,
ve ben orada yürürüm,
ellerim cebimde, düşüncelerim sende,
her adım bir yankı gibi,
ama ulaşamam sana,
sadece bakarım yağmura,
ve içimde biriken sarhoşlukla
gözlerim düşer ıslak kaldırımlara.

Ahhh, pembe gülüşlüm, gonca gülüm,
sen uzaklarda bir rüya gibi,
ben ise burada,
soğuk odamda,
bir şairin sarhoşluğuyla,
sessizliği dinleyerek seni anarım,
her gölgeye adını fısıldarım,
her rüzgârda seni ararım,
ve her damla yağmurda seni bulurum
ama yine dokunamam sana…

Yine sensiz, yine yalnız,
yine kimsesiz,
ama kalbim hâlâ seninle çarpıyor,
her damla yağmurda,
her rüzgârda,
her gecede,
gözlerimde sendelenen sarhoş düşlerimde…
ve ben bu şehirde, bu soğuk odada,
senin hayalinle yanan bir mum gibi,
sessizce eriyorum,
ama her eriyişimde seni biraz daha çok seviyorum,
ve her düş bir adım daha yaklaştırıyor beni sana,
ama yine, yalnızca rüyalarımda