Bir gölgenin kalbi Şiiri - Aytaç Korkusuz

bir sabah uyandım
gözlerim kapalı bir sokakta yürüyordum
yolun sonunda bir çocuk vardı
elbisesi yırtıktı ama gülüyordu
çocuk yanıma geldi
elleriyle göğsümü yokladı
bir gölgeymişim meğer
ama kalbim attığını duyuyordu
gölgeyle çocuk birlikte yürüdü
her adımda eski anılar düştü yola
her biri bir çiçekti rüzgarda
bazısı solgun bazısı taze
bir çiçek açtı kalbimde
suskunlukla dolu bir bahar
dokundum yapraklarına
rüzgâr getirdi bir şarkı
şarkı yükseldi gökyüzüne
bulutlar ağladı usulca
yağmur gibi düştü kelimeler
yıkandı şehir, yıkandı ben
yağmurun ardından güneş çıktı
bir gölge küçüldü
bir çocuk büyüdü
ve ben buldum kendimi..