Bir Gölgenin Islak Yürüyüşü

Yağmur yine erken geldi bu yıl,
damla damla büyüdü içindeki sızı,
bir pencere kenarına yaslandı ruhu,
eski bir soba dumanı gibi
savruldu çocukluğunun kömür kokan anısına.

Kimse bilmezdi onun temmuzda üşüdüğünü,
güneşin alnına yazdığı
o yersiz sıcaklıkla baş edemediğini,
beyaz tül perdelerin ardında
kar tanelerini beklediğini saatlerce.

Çünkü o,
kırık dökük parkelerin dilinden anlardı,
cam buğusundaki parmak izinden
bir terk edilişin harflerini okurdu…
Yalnızlık, onunla çok eskiden tanışmıştı.
Henüz konuşmayı öğrenmeden önce.

Bir rüzgâr dokunurdu bazen yanağına,
adı bilinmeyen sokaklardan gelen,
geçmişe benzeyen bir rüzgâr,
ve o, kışın ortasında
yazlıklara giden trenleri uğurlardı içinden.

Sonra susardı.
Suskunluğu, başka dillerde yankılanan bir çığlıktı.
İnsanlar,
her şeyin konuşulabilir olduğunu sandılar,
ama o, en gürültülü acıların
sessizlikle taştığını çoktan öğrenmişti.

Bir sokak lambasının titrek ışığında
kendine bir gölge buldu akşamları,
gölgesini de
önce dost bellemişti, sonra rakip.
Gölge büyüdükçe, o küçüldü.
Sonra ikisi de karıştı birbirine.

Bir defterin arasına
kurumuş bir yaprak bıraktı kasımda,
o yaprağın damarlarına
tüm hayatını yazdı:
"Ben, ıslak yürüyüşlere âşık,
kışa hasret bir temmuz insanıyım.”

Zemheri sözcüğünü hiç kullanmadı,
ama her cümlesi
soğuk bir yalnızlıktan yapılmaydı.
Bir sobanın yanındaki isli duvarda
çocukluğunu unutmaya çalıştı,
ama unutmamakla lanetlendi.

Artık kimseye anlatmıyordu
neden gökyüzü ne zaman kararırsa
kendini daha ait hissettiğini.
İnsanlar, ışığı seviyor diye
karanlığa olan sadakatini sakladı içinde.

Ve bir gün,
bir parkta, gri bir bankta otururken
bir yabancı “günaydın” dedi.
O an,
mevsimler durdu.

Çünkü o,
kendisine “gün” olmayan bir hayatta
ilk kez bir “aydın”a inanmak istedi.
Belki bir gün,
o bankta yine oturur
ve başkasının yağmuruna
şemsiye olurdu.

Ama şimdilik,
ıslanmayı seviyordu.
Çünkü yağmurda,
gözyaşları fark edilmiyordu.

Ve o,
yıllardır en çok bunu istiyordu:
Ağlamayı,
kimse anlamadan.