Bir Duvar Ve Hayât Şiiri - Nimet Öner

Bir Duvar Ve Hayat

yüreğime resim çizen kadın için

Odasında sessizlik vardı.
Hastane odası değildi burası,
Ama içindeki kokular, duvardaki takvim, başucundaki ilaç kutuları
Hepsi hastalıkla bakışıyordu artık.

Adam, soluk soluğa yaşamanın eşiğinde,
nefesini bile sayarak alıyordu.
Zamanı unuttuğu bir gündü.
Belki de unutmaktan başka çare kalmamıştı.

Ama o kadın
Sevdiği kadın
Hiç unutmuyordu.

Elinde eski bir boya kutusuyla odaya girdi bir sabah.
Gözlerinin altında uykusuz geceler vardı,
dudaklarında hâlâ
ben seni bırakmam diyen bir tebessüm.

Hiçbir şey söylemedi.
Sadece duvara yaklaştı.
Bir zamanlar birlikte dans ettikleri müziği kısık sesle açtı
o Fransız ezgisi
Ve ilk fırça darbesini vurdu duvara.

Adam başta anlayamadı.
Yorgun bir bakışla kadının sırtına baktı.
Sonra,
duvarda bir siluet belirdi
genç bir adam,
deniz kenarında bir kadına gülümsüyor
kadın ise rüzgârda uçuşan saçlarını tutmaya çalışıyor.

Bu
diye fısıldadı adam.
İlk tanıştığımız gündü

Kadın arkasına dönmeden cevapladı
Hatırlaman için değil,
yeniden yaşaman için çiziyorum.

Günler geçti.
Kadın her gün bir sahne çizdi.
İlk sarılmalarını
Birlikte içtikleri o buruk çayı
Kavgalarını, susuşlarını,
yeniden barıştıkları bir tren garını.

Duvar artık bir takvim değil,
bir ömür olmuştu.
Her fırça darbesiyle
adamın gözlerindeki donukluk çözülüyor,
yerine hayata dokunan ışıltılar yerleşiyordu.

Adam bir gün,
nefes alırken eskisi kadar zorlanmadığını fark etti.
Bir resimde kendi gülüşünü yakaladı.
Unuttuğu bir kasım gününe geri döndü gözleriyle.
Ve ağladı.

Sen bana hayatı hatırlatmadın, dedi.
Sen beni bana geri verdin.

Kadın gülümsedi.
Ve son çizgisini attı duvara
bir kalp,
içinde iki harf.

N/Ş

O gün, doktor geldiğinde adamı yastığına yaslanmış,
gözlerinde hayatın tam orta yerine düşen bir ışıkla buldu.
Ve duvarda geçmişin en güzel rüyası asılıydı
bir kadının, sevdiği adama duyduğu tarifsiz bağlılık anlatılıyordu

Azra Nimet Öner