Bir Dize Kadar Yalnız Şiiri - Hamit Atay

Bir Dize Kadar Yalnız

kimseye okunmayan bir şiirin en kırık satırı gibi…
Ben bazen
bir dize kadar yalnızım.
Ne başı belli bu yalnızlığın,
ne sonu…
Bir şiirin ortasında unutulmuş
sessiz bir kelimeyim.
Söylense anlaşılmayacak kadar kırık,
susulsa yok olacak kadar eksik.

Gözlerim,
hep bir mısra arar bakışlarda.
Ama kimse şiir okumaz gözle,
ve kimse beni görmez içten.
Ben duymadıkları yerden konuşurum,
sustukça çoğalırım içimde.

Bazen kendi kalemimden kaçarım.
Çünkü yazdıkça daha çok tanırım
kendim dediğim o yabancıyı.
Her kelimede yüzleşirim
bir zamandır taşıdığım kendimle.
Ve en çok kendime
yabancılaşırım satır satır…

Bir dize kadar yalnızım,
ama içinde gök gürültüsü saklı.
Herkes duysun isterim bazen,
ama kimseye okumam.
Çünkü bu dizeler
birer sırdır
ve sırlar sadece kalbe fısıldanır…

Ben bir şiirin tam ortasında doğdum belki de.
Ne çocukluğum tam hatırlanır,
ne de umutlarım tam tarif edilir.
Ama bir defterde saklıyım,
kenarı kıvrılmış sayfalarda…
Ve yalnızım hâlâ,
bir şairin sonuna bıraktığı
eksik kafiye gibi…

Yürürüm sokaklarda,
kimse bilmez içimde kaç cümle çınlıyor.
Bir tebessümüm,
belki bin acının örtüsüdür.
Bir suskunluğum,
belki bin kelimenin isyanıdır.

Bir şiir yazarken,
kimseyi düşünmem artık.
Ne gidenleri,
ne kalanları…
Sadece kalbimi yazarım
ve ne zaman kalbim susarsa
o zaman bitiririm mısrayı…

Ben bir dizeyim…
yalnız,
sessiz,
ama dimdik duran.
Her gün yeniden kurulan
ve her gece
biraz daha eksilen…

Bir dize kadar yalnızım
ve belki de en çok orada yaşıyorum:
Kimsenin gelmediği,
kimsenin aramadığı,
ama benim hep olduğum
o şiirin ortasında.

Şiir Hamit Atay

i