Bir daha yaşasaydım bu lanet olasıca hayatı.
Daha az kasılır, daha çok gevşerdim.
Hasta olunca kıvrılıp yatardım usulca…
Yatağa girmeyi ayıp sanmazdım.
"Ben olmazsam dünya yıkılır!" zannına...
Derdim: Hadi oradan!
Dünya dönüyor güzelim.
Ben olsam da, olmasam da...
Ninemin masallarını geçiştirmezdim.
“Sonra anlatır” derdim hep...
E be oğlum, "sonra" denen şey...
Bazen hiç gelmiyor işte!
Az konuşurdum.
Herkes çok konuşuyor zaten.
Kimse kimseyi dinlemiyor be birader!
“Ömür boyu garantili” diye satılan malları...
Taksitle alsan da.
Kalbin garantisi yok kardeşim!
Bir an, bir bakış…
Ve güm!
Gidersin…
Televizyonu kırıp...
Uzun uzun gökyüzüne baksaydım…
Yıldızlar nasıl yanıyor, neden sönüyor?
Ağacı, çiçeği ve kışa hazırlanan karıncayı...
İzleseydim fark etmezdi.
Çimenlere gülerek düşerken...
Lekelenir diye paçalarımı değil...
Güzelliği toplasaydım.
Sevdiğim kadının omzundaki yorgunluğu
daha erken fark etseydim.
Mutlu olmak için daha çok uğraşsaydım,
Gurur mu?
Onu da cebime koymazdım artık.
Bozukluk gibi düşüyor çünkü arada.
Bir daha yaşasaydım hayatı.
Her dakikasını...
Bilezik gibi koluma takar...
“Bu da benden” derdim hayata.
Kendimi daha çok severdim…
Bir kere doğuyorsun çünkü…
Bir kere düşüyorsun bu dünyanın yamacına!
Sevdiklerimi daha çok sarardım...
Sarılmakla geç kalınmazdı...
Bir gün vakit gelip de defterimi dürmeden önce...
Her sabahımı yeni bir rakı gibi açar...
“Ne var, ne yok?” diye sorardım hayata.
Geçte olsa öğrendim artık.
Tek bir hayatımız var.
Her şey bir gün bu şiir gibi biter…
Ama o gün gelmeden önce...
Umarım her gününüzü, bir hediye gibi açarsınız.
Münzevi Zeyrek
Kayıt Tarihi : 27.6.2025 15:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Az konuşurdum,
Çünkü herkes çok konuşuyor zaten,
Ama kimse kimseyi dinlemiyor be birader!
Demişsiniz. Katılıyorum buna.
Günümüzün büyük bir sorunu, benci'likle beraber.
Farkındalığınız çok iyi masallah.. Yaşayıp, uygulayabilmek temennisiyle..
Ne güzel bir gönderme yaptınız Borges’in o eşsiz “An'lar” şiirine…
Zamanı iliklerinde hissetmiş bir insanın, geçmişle konuşması gibi o şiir.
Ve siz de benzer bir yerden bakmışsınız dünyaya az konuşup çok dinlemekten yana.
Gerçekten de bugün herkesin sesi var ama kimsenin duymaya niyeti yok.
"Ama kimse kimseyi dinlemiyor be birader!"
demiştim, evet.
Çünkü içimizi sessizleştirmeden kimsenin içini duyamayız.
Ve bencilce var olmak, birlikte eksilmek demek aslında.
Bu farkındalığı sizin gibi hisseden birine denk gelmek çok kıymetli.
Dilerim hepimizin nasibi, sadece anlamak isteyenlere değil, yaşayanlara denk gelmek olur.
Sözlerinize şiir katmak isterseniz, ya da Borges’in “An’lar” şiirine kendi bakışınızı eklemek...
buradayım, birlikte yürürüz kelimelerin içinden.
TÜM YORUMLAR (2)